KIEDY
Najlepiej jest zdiagnozować autyzm, gdy jest się jeszcze dzieckiem, ponieważ umożliwia to podjęcie terapii od samego początku. Jednak nie zawsze jest to możliwe. Zazwyczaj osoby bez świadomości towarzyszącej im autyzmu, żyją z poczuciem, że „coś jest nie tak”, ale nie wiedzą „co”.
Pamiętajmy, że autyzm towarzyszy człowiekowi od urodzenia, ale późna diagnoza nie jest w niczym gorsza od diagnozy w wieku dziecięcym. Nieważne ile masz lat, jeżeli są przesłanki do jej wykonania i masz taką możliwość, warto ją zrobić, chociażby dla samego siebie. Taka informacja sprawia, że wiele rzeczy nagle staje się jasnych i prostszych.
OD CZEGO ZACZĄĆ
W przypadku gdy obserwujesz u siebie zachowania wpisujące się w triadę autyzmu, najlepiej jest zacząć od skontaktowania się ze specjalistą – może to być lekarz pierwszego kontaktu lub szkolny psycholog. W pierwszej kolejności należy wykluczyć wszelkie choroby i zaburzenia (zarówno fizyczne i psychiczne), którym mogą towarzyszyć zachowania tożsame ze spektrum. Następny krok to skontaktowanie się z placówką diagnozującą – może to być placówka prywatna lub państwowa.
TU ZNAJDZIESZ LISTĘ PLACÓWEK DIAGNOZUJĄCYCH,
kliknij mapę:
Baza jest na bieżąco uaktualniana. Jeżeli zauważysz błędy, skontaktuj się z nami.
Zależy nam, żeby dane były wiarygodne i były pomocne jak największej ilości osób.
JAK WYGLĄDA DIAGNOZA
Sposób diagnozowania jest indywidualny dla każdej z placówek, ale schemat jest ten sam. Obowiązkowo należy przygotować posiadaną dokumentację medyczną: diagnozy od lekarzy specjalistów (np. laryngolog, logopeda, neurolog); zapisy posiadanych badań (np. EEG, tomografia mózgu). Pomocne są również wcześniejsze opinie z poradni pedagogicznej, jeżeli takie posiadamy, a także oceny opisowe z klas początkowych szkoły podstawowej – specjalista może znaleźć tam wiele cennych wskazówek. Należy również przekazać szkolnemu wychowawcy formularz do wypełnienia, który otrzymaliśmy od ośrodka. Warto wykonać badanie intelektu. Jeżeli diagnoza będzie wykonywana w poradni, badanie będzie częścią procedury, jeżeli w ośrodku prywatnym, możemy zgłosić się do swojej rejonowej poradni tylko w celu wykonania tego badania – jest ono nieodpłatne.
Terminy badań diagnostycznych są zazwyczaj dość odległe – w zależności od ośrodka od 2 miesięcy wzwyż. Jednak ten czas można przeznaczyć na robienie notatek i swoje obserwacje. Zapisuj rzeczy, które ci się przypominają, dotyczące twojego dzieciństwa i te aktualne – co lubisz, co cię drażni, co niepokoi. Porozmawiaj o swoim dzieciństwie ze swoimi bliskimi – dowiedz się kiedy padły pierwsze słowa, czy raczkowałeś, co było twoją ulubioną zabawą. Być może istnieją nagrania z twojego dzieciństwa – przejrzyj je i przygotuj te, w których widać twoje naturalne zachowania.
Samo badanie składa się z kilku spotkań ze specjalistami. Jest to rozmowa, rozwiązywanie różnych zadań i obserwacja. W procesie diagnostycznym uczestniczy również bliska nam osoba, najlepiej, żeby ta osoba znała nas od wczesnego dzieciństwa, więc wskazane, żeby było to rodzic. Z osobą tą przeprowadzany jest wywiad na nasz temat, dotyczący m.in. naszych zachowań, chorób i nawyków, od naszego urodzenia do teraz. W zależności od ośrodka liczba spotkań może się różnić. Po przeprowadzeniu wywiadów i obserwacji zostaje wystawiona opinia diagnosty, z którą zapoznaje się lekarz psychiatra. Zazwyczaj ostatnie spotkanie jest właśnie z lekarzem tej specjalności, podczas którego przeprowadza jeszcze wywiad lekarski, i to właśnie on wystawia diagnozę.
Jeżeli diagnoza potwierdza spektrum autyzmu, do ciebie należy decyzja, jakie kroki podejmiesz dalej. Możesz nie robić nic, możesz poprosić o pomoc terapeutę, a jeżeli nadal się uczysz, możesz wnioskować o orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Pamiętaj, że decyzja należy do ciebie, ale zawsze warto przedyskutować ją ze specjalistą i bliskimi.
